De trainerscarrière van Danny Blind liet zich in mijn hoofd altijd mooi vangen in één beeld: een jongen aan de hand van zijn vader. Een lieve, rustige jongen: constructief, helpend, meegaand. Natuurlijk, Danny groeide op en ging op eigen benen staan. Hij pakte de leidende rol als coach van Ajax, maar de voormalige aanvoerder van de Amsterdammers bezweek onder de druk. Als voetballer in staat om zijn team naar grote successen te leiden, als coach niet sterk genoeg voor de hoofdrol. Het is inmiddels alweer tien jaar geleden dat hoofdtrainer Blind zijn ontslag kreeg bij Ajax. Motivatie van zijn toenmalige baas Martin van Geel: “Danny is de juiste persoon, maar niet op de juiste plaats.”

Ruim tien jaar in het vak, maar geen Nederlandse toptrainer met zo’n rammelende reputatie als Danny Blind.
Heel eerlijk: veel vertrouwen had ik ook nooit in hem. Te weinig leiderschap, nukkige communicatie. Als eeuwige assistent? Prima. Vindingrijke veldtrainer? Top. Maar geen leider.

Achterdeschermenman.

Tsja. En toen brak de pleuris uit bij de KNVB. Een diepe crisis waarin sterke persoonlijkheden als Gullit, Van Basten, Advocaat en Van Breukelen elkaar zowel binnen de bondsmuren als in het open veld van de media naar hartenlust begonnen te tackelen. Of keihard op de man speelden. De storm die opstak leek een onoverzienbare schade op te leveren en Blind met zijn wankele reputatie weg te blazen. Einde verhaal.

Maar plots gebeurde het. Als het oog in de orkaan keek Blind eens rustig om zich heen, haalde zijn schouders op en vertelde iedereen doodkalm waar het op stond. Hij ook weg bij de KNVB? Nee hoor, hij ging gewoon door met zijn werk. Behalve als zijn leidinggevenden anders beslisten, dan maakte hij natuurlijk plaats. Gullit? Ja, die had hij er graag bij gehad als assistent. Dat had Van Breukelen inderdaad niet zo handig gedaan, had hij Hans ook gezegd. Van Basten? Ja, leuke nieuwe baan voor Marco bij de FIFA. Maar zelf had hij die job nooit aangenomen en het team in de steek gelaten. Maar goed, that’s life. En hij haalde zijn schouders nog maar eens op.

Met stijgende verbazing begon ik Blind te volgen in de real life soap die het Nederlandse voetbal heden ten dage is. De open, transparante en duidelijke manier van communiceren drong direct diep bij me binnen en stelde mijn beeld van Blind radicaal bij. De nieuwe Blind is kwetsbaar én krachtig. Hij is realistisch, geeft inzicht door heldere antwoorden, laat zien waar hij zelf staat en waar hij naartoe wil (het WK in Rusland). En niet onbelangrijk: hij is de enige in de Oranje-soap die laat blijken dat het niet om hem gaat. Denkt men dat het zonder Danny Blind beter gaat? Prima, hij hoort het wel. Eindelijk lijkt Blind los van de hand van zijn vader en zegt hij op grandioze wijze wat hij zelf vindt. Kijk bijvoorbeeld naar het interview na de wedstrijd Zweden – Nederland (zie vanaf 3:50).

Danny Blind is zowaar de enige die soeverein overeind blijft in storm die over de Zeister bossen waait. De man die zich na zijn mislukte hoofdtrainerschap bij Ajax niet te groot voelde om diverse malen als assistent-coach voor anderen te werken. Danny Blind is dienend leiderschap in de praktijk.

Een bekende anekdote over Van Basten luidt dat hij na wedstrijden zijn tas liet dragen door zijn vrouw. Blind draagt tassen voor anderen en zet het teambelang voorop. En vanuit zijn rol als bondscoach communiceert hij nu krachtig met een eigen stem. Zowel intern als naar buiten. Daarmee is Danny eindelijk de juiste persoon op de juiste plaats. Blind moet blijven. Op naar Rusland.

Deze column is geschreven voor Nederlands MediaNieuws en is daar eerder gepubliceerd.